میان بازنگشاد کس کشته را

نجستند مردان برگشته را

که یزدان چرا خواند آن کشته را

گرین خشک چوب وتبه گشته را

چو دیدند ترکان مرآن کشته را

ببردندآن بخت برگشته را

به لشکرگه آورد آن کشته را

مر آن کشته خون برآغشته را

به پشت اندر آوردم آن پشته را

چو زنگی دگر زنگی کشته را

خدایا تو این عقد یک رشته را

برومند باغ هنر کشته را

پی‌سپرِ کس مکن این کشته را

باز مده سر به‌کَس این رشته را

ائتیا کرها مقلد گشته را

ائتیا طوعا صفا بسرشته را

که کجا غایب کنم این کشته را

این به خون و خاک در آغشته را

با که گویم سرگذشت این دل سرگشته را؟

راز سر گردان عاشق پیشهٔ غم کشته را؟

آب چشم من ز سر بگذشت و می‌گویی: بپوش

چون توان پوشیدن این آب ز سر بگذشته را؟

جان شیرین منست آن لب، بهل تا می‌کشد

[...]

گو نباشد شمع بر خاک این به خون آغشته را

نور می بارد ز سیما این چراغ کشته را

ساده لوحان جنون از بیم محشر فارغند

بیم رسوایی نباشد نامه ننوشته را

نیست در دل خاکساران را تماشایی که نیست

[...]

بیاری جوانان آدشته را

بگیرید این بخت برگشته را

سواران چو دیدند آن کشته را

مران بدرک بخت برگشته را

تا بسنجم پنبه‌های رشته را

کار کرد مدت بگذشته را