چنان دان که ما جمله گم گشته ایم

گرفته هوا و خرد هشته ایم

همین دم میزنم تا کشته آیم

میان خاک و خون آغشته آیم

چه غزا ما بی‌غزا خود کشته‌ایم

ما به تیغ فقر بی سر گشته‌ایم

ما چه خود را در سخن آغشته‌ایم

کز حکایت ما حکایت گشته‌ایم

ما بلغو و لهو فربه گشته‌ایم

در نصیحت خویش را نسرشته‌ایم

جمله بر فهرست قانع گشته‌ایم

زانک در حرص و هوا آغشته‌ایم

چون ساعدت مساعد آنست رشته‌ایم

در خون خود، که عاشق آن دست گشته‌ایم

در خاک کوی خود دل ما را بجوی نیک

کو را به آب دیدهٔ خونین سرشته‌ایم

گرمان بخوان وصل نخوانی شبی، بخوان

[...]

ما علم عشق بر ورق جان نوشته ایم

خواندیم این کتاب و دگر هم نوشته ایم

با ما مگو سخن ز وجود و عدم که ما

عمریست کز وجود و عدم درگذشته ایم

ما رهروان کوی خرابات وحدتیم

[...]

ما همه بیچاره و سرگشته ایم

دانه جرم از همه سرکشته ایم

ما همه بیچاره و سرگشته ایم

دانه جرم از همه سرکشته ایم

زانکه ما حیران حالت گشته ایم

خود از این معنی به خون آغشته ایم

ما رام خویش بهر تو دلدار گشته‌ایم

خود را به خاطر تو خریدار گشته‌ایم

یک کس خبر ز ذوق تماشای او نیافت

جز ما که محو لذّت دیدار گشته‌ایم

پر کرده‌ایم دفتر و معنی همان یکی است

[...]

با خون دل غبار خطش را سرشته ایم

مکتوب تازه ای به محبت نوشته ایم

طوفان ز ابر گریه ما جوش می زند

تخم چه آرزوست که در سینه کشته ایم

در جبهه سجده بت و در دل خیال دوست

[...]

دردیم و از دیار هوس کم گذشته ایم

برقیم و از قلمرو خس کم گذشته ایم

ما خامشیم و زمزمه دل نوای ماست

در کوچه فغان جرس کم گذاشته ایم

چون راز خویش آفت اقلیم شکوه ایم

[...]

ور شما گویید کی ما کُشته ایم

کُشته اند اسلاف و ما زآن رشته ایم