که خواهد یافت فرزندی چو یوسف

بسی یعقوب خورد از وی تأسف

بسی بگریست از اندوه یوسف

بسی خورد از فراق او تأسّف

نهان می‌کرد آن اشک از تأسف

که آمد پیگ حضرت پیش یوسف

در این چاه بلا ماندی چو یوسف

نکردی یک دمی اینجا تأسّف

کنون خواهم شدن تا نزد یوسف

ز حالش مانده یوسف در تاسّف

درون چاه ماندستی چو یوسف

درون حیرتی و صد تأسّف

حجاب این برقعست و بی تأسف

عیان بردار هان از روی یوسف

ز احمد گر شوی واصل چو یوسف

جمال یار یابی بی تأسّف

در آن جوهر یقین یعقوب و یوسف

عیان میدید بی عین تاسّف

دل آگاه میباید چو یوسف

که شاهی یابد اینجا بی تأسّف

چون زمین دانیش دانا وقت خسف

در حق قارون که قهرش کرد و نسف

کند آن راه بسته او را کسف

تا پدید آورد ز لازل و خسف

بود دل فارغ از داغ تأسف

بچینم لاله ای از باغ یوسف

به معنی روح ازو بودش تاسف

خجل کردی به صورت حسن یوسف

زلیخا مدتی در عهد یوسف

ندیدی غیر اندوه و تأسف

مرا در دور چون نبود تأسف

که این خیل بتر ز اخوان یوسف

بس که دارم از تغابن در دل محزون تأسف

می دود بی اختیارم بر لب پر خون تأسف

در کنار خوان قسمت، نیستم بی رزق و روزی

خورده ام زین پیش حسرت، می خورم اکنون تاسف