روبرون نه ز خویش هستی خویش

عزّ خود دان همیشه پستی خویش

به یک ره پاکشو از هستی خویش

که تا یابی ز حق سر مستی خویش

آزاد شدم ز هستی خویش

وز بند هواپرستی خویش

چند باشم ز خود پرستی خویش

بند در تنگنای هستی خویش

گم شوی جاودان ز هستی خویش

ساده گردی ز خود پرستی خویش

تا باز رهی ز هستی خویش

وز ظلمت خود پرستی خویش

نیم در فکر بالا دستی خویش

بلند آوازه ام از پستی خویش

روزگار ذلت و پستی خویش

بینوایی و تهی دستی خویش

تا یار مرا ربوده از هستی خویش

واقف نیم از بلندی و پستی خویش

آنگونه ز جام عشق مستم دارد

کآگاه نیم ز خویش و از مستی خویش