ولیکن من او را به چوبی زنم

که گیرند عبرت همه برزنم

چه زند آخر او را که من نزنم

اگر او هست مرد من نه زنم

که من گر گلی بر وجودت زنم

به نزدیک مردان نه مردم، زنم

همه مرز شداد بر هم زنم

همه دست و پایش به هم برزنم

همه بارگاهش به هم برزنم

گرش زنده مانم نه مردم زنم

جهان را به یک دم به هم برزنم

منم سرو میدان اگرچه زنم

نه مردی بود من دم خوش زنم

اگر دم برآرم نه مردم، زنم

که تا من زمانی همی دم زنم

ز مستی دو دیده به هم بر زنم

چون نیست پای آن که ز عالم بدر زنم

دستی به دل گذارم و دستی به سر زنم

گر می زنم به هم کف افسوس دور نیست

بال و پرس نمانده که بر یکدگر زنم

اکنون که تیغ من سپر و تیر شد کمان

[...]

آمد خیالی در دلم، این خرقه را بر هم زنم

تسبیح را ویران کنم، سجاده را بر هم زنم

چوب عصا بر هم زنم، دلق صفا پاره کنم

فارغ ز خودبینی شوم این خانه را بر هم زنم

من خویش را صحرا برم، خود را ز خود فارغ کنم

[...]

طبل‌ وحدت‌ را کنون افشاء زنم‌

لا گذارم نوبت‌ الاّ زنم‌