از این پس همه نوبت ماست رزم

تو را جای تخت است و شادی و بزم

چنین گفت با سرفرازان رزم

که ما سر نهادیم یکسر به بزم

سپاهی بیامد ز بربر به رزم

که برخاست از لشکر شاه بزم

بدو گفت کاووس کامروز بزم

گزینیم و فردا بسازیم رزم

چو سهراب را دید بر تختِ بزم

نشسته به یک دست او ژنده‌رزم

بدان جایگه خشک شد ژنده‌رزم

نشد ژنده‌رزم آنگهی سوی بزم

بپرسید سهراب تا ژنده‌رزم

کجا شد که جایش تهی شد ز بزم؟

به سهراب گفتند شد ژنده‌رزم

سرآمد بَرو روزِ پیگار و بزم

که گر کم شد از تخت من ژنده‌رزم

نیامد همی سیر، جانم ز بزم

وزان مشت بر گردن ژنده‌رزم

کزان پس نیامد به رزم و به بزم

یکی سخت سوگند خوردم به بزم

بدان شب کجا کشته شد ژنده‌رزم

گهی گنج بودی گهی ساز بزم

ندیدم ز کاووس جز رنج رزم

بپوشید سهراب خفتان رزم

سرش پر ز رزم و دلش پر ز بزم

همان تا کسی دیگر آید به رزم

تو با من بساز و بیارای بزم

کسی کاشتی جوید و سور و بزم

نه نیکو بود پیش رفتن برزم

نبیند دو چشمم مگر گرد رزم

حرامست بر من می و جام و بزم

بران گونه بنواخت او را به بزم

تو گفتی که نشنید پیغام رزم

به مردان بخندد همی روز رزم

هم از جامهٔ می به هنگام بزم

سواری شود نیک و پیروز رزم

سرانجمنها به رزم و به بزم

به هر سو که بودی به رزم و به بزم

پر از درد و نفرین بدی بر گُرَزم