سدیگر کجا هفت چشمه گهر

همی‌خواندی نام او دادگر

به سرکش چنین گفت کای بد هنر

تو چون حنظلی باربد چون شکر

فروهشته زو سرخ زنجیر زر

به هر مهره‌ای در نشانده گهر

چو شد شاه با داد بیدادگر

از ایران نخست او بپیچید سر

چو شیروی بیدار مهتر پسر

به زندان بود کس نباید دگر

همان زاد فرخ بدرگاه بر

همی‌بود و کس را ندادی گذر

همان ترکش تیرو زرین سپر

یکی بندهٔ گرد و پرخاشخر

بیاویخت از شاخ زرین سپر

بجایی کزو دور بودی گذر

به بازار شو بهره‌ای گوشت خر

دگر نان و بی‌راه جایی گذر

به شیروی بنمود زان سان گهر

بریده یکی شاخ زرین کمر

فروهشته از شاخ زرین سپر

یکی بنده در پیش او با کمر

یکی آنک ناباک خون پدر

نریزد ز تن پاک زاده پسر

ز گفتار بدگوی ما را پدر

برآشفت و شد کار زیر و زبر

چو خون پدر بود و درد جگر

نکردیم سستی به خون پدر

بجستیم خشنودی دادگر

ز بخشش ندیدم به کوشش گذر

همه بوم شد نزد ما کارگر

ز دریا کشیدند چندان گهر

شود بی‌درم شاه بیدادگر

تهی دست را نیست هوش و هنر

کنم آفرین بر جهان سر به سر

که او را ندیدم مگر بر گذر

برفتند گریان ز پیشش به در

پر از درد جان و پراندوه سر

به گفتار زشت و به خون پدر

جوان را همی‌سوختندی جگر