دل سیر نگرددت ز بیدادگری

چشم آب نگرددت، چو در من نگری

این طرفه که: دوست تر ز جانت دارم

با آن که ز صد هزار دشمن بتری

این جهان را نگر به چشم خرد

نی بدان چشم کاندر او نگری

همچو دریاست وز نکوکاری

کشتیی ساز، تا بدان گذری

مار را، هر چند بهتر پروری

چون یکی خشم آورد کیفر بری

سفله طبع مار دارد، بی خلاف

جهد کن تا روی سفله ننگری

خرد چشم جان است چون بنگری

تو بی‌چشم شادان جهان نسپری

چه گونه سر آمد به نیک اختری

بر ایشان همه روز گُند آوری

سپاهی دد و دام و مرغ و پری

سپهدار پرکین و کنداوری

زمانه بر آسود از داوری

به فرمان او دیو و مرغ و پری

همان گاو دوشابه فرمانبری

همان تازی اسب گزیده مری

از ایران و از تازیان لشکری

گزین کرد گرد از همه کشوری

یکی گفت ما را به خوالیگری

بباید بر شاه رفت آوری

تو داری جهان زیر انگشتری

دد و مردم و مرغ و دیو و پری

همی زین فزون بایدم لشکری

هم از مردم و هم ز دیو و پری

تو شاهی و گر اژدها پیکری

بباید بدین داستان داوری

سه مرد سرافراز با لشکری

فراز آمدند از دگر کشوری

سخن شد پژوهنده از هردری

ز شاهی و از تاج هر کشوری

شوم سوی دژبان به پیغمبری

نمایم بدو مهر انگشتری

همم داد دادی و هم داوری

همم تاج دادی هم انگشتری

زمان تا زمان پیش من بگذری

به حجره درآیی به من ننگری

که با اهرمن جفت گردد پری

که مه تاج بادت مه انگشتری

پس از نوذر و سام و هر مهتری

گرفتند شادی ز هر کشوری