به شعر اندرت مردم خواندم ای خر

که تا کارم ز تو گیرد فروغی

خطی نارایجم دادی و شاید

دروغی را چه آید جز دروغی

به صنعت گر بیارایی دروغی

نگیرد زان چراغ وی فروغی

به هر یک چند بر بافد دروغی

دهد زان گوهر خود را فروغی

ندارد دعوی یوسف فروغی

همی گوید برای خود دروغی

حدیث راست را باشد فروغی

به رویم زن اگر گویم دروغی

ندیدم راست کاری با فروغی

سراسر بوده لافی یا دروغی

نبودش چون ز عشق او فروغی

به جانش زد خدنگی از دروغی

«نظام » بی نظام ار کافرم خواند

چراغ کذب را نبود فروغی

مسلمان خوانمش زیرا که نبود

مکافات دروغی جز دروغی

شما را نیست در گوهر فروغی

که پندارید می گویم دروغی

نظام بی نظام ار کافرم خواند

چراغ کذب را نبود فروغی

مسلمان خوانمش زیرا که نبود

مکافات دروغی جز دروغی

نباشد هیچ در فقرش فروغی

مگر بندد بدرویشان دروغی