دستش از زه نثار در می‌کرد

شست خالی و تیر پر می‌کرد

در رقص بتم چو آستین تر می کرد

صد شیوه شمایلش به هم بر می کرد

می آمد و آرزویش در پا می ریخت

می رفت و امید خاک بر سر می کرد

سپیده دم که صبا بر چمن گذر می کرد

دل مرا ز گلستان جان خبر می کرد

چو غنچه از لب آن سیمبر سخن می گفت

دهان غنچه پر از خرده های زر می کرد

اگر ز نرگس مستش چمن نشان می داد

[...]

بر کنار رزی گذر می کرد

به تماشای رز نظر می کرد

که رخ از خون جگر تر می‌کرد

با خود آن بیت مکرر می‌کرد

یار هرگه درو نظر می‌کرد

او نظر جانب دگر می‌کرد

شاه چون در گدا نظر می‌کرد

مهر او در دلش اثر می‌کرد

بس هوای تموز گرمی کرد

آهن و سنگ رو به نرمی کرد

تب، رو به من از غایت بی‌شرمی کرد

وز تاب تب استخوان من نرمی کرد

تنها نگذاشت یک دمم تا به سحر

ممنون‌ تبم که خوش به من گرمی کرد

صفایی از سر کوی تو کی سفر می‌کرد

اگر فراقش از این ماجرا خبر می‌کرد

گرفت دامنش آخر ز شوم‌بختی‌ها

همان قضیه که عمری از آن حذر می‌کرد

قدم به در ننهادی ز آستان شهود

[...]

به هر شهید که در آن زمین گذر می‌کرد

ز گریه خاک عزا دمبدم بسر می‌کرد

بانگ‌ سخنش که گوش کر می کرد

از دو فرسنگ ره خبر می کرد