چون ز توحید گفته شد طرفی

گفت خواهم ز انبیا شرفی

پادشه‌زادگان به هر طرفی

یافتند از شکوه او شرفی

از آن خالی نباشد هیچ حرفی

معانی دان وجودش را چو ظرفی

کیل ارزاق جهان را مشرفی

تشنگان فضل را تو مغرفی

قصر‌های بلند هر طرفی

هر خسی یافته در او شرفی

روی را گر کنی بهر طرفی

زیر و بالا و سوی هر غرفی

زین غیر کمر نبست طرفی

زان و هم سخن نیافت حرفی

طا که هست از عطای شه حرفی

بست حاتم به جود ازان طرفی

زان حریفم اگر رسد حرفی

بندم از دولت ابد طرفی

طمع دارم که گر ناگه شگرفی

بخواند زین محبت نامه حرفی

هر جا خوانند تازه حرفی

در نامه ز خامه شگرفی

ای شیخ به تدبیر امل بیهده حرفی

دستار به کهسار میفکن تل برفی

همنسبتی جوهر رازت چه خیال است

از وهم برون ‌آ،‌ کف این قلزم ژرفی

دون فطرتیت غیر جنون هیچ ندارد

[...]

کفایت کرده او بر لفظ و حرفی

کز و هرگز نشاید بست طرفی

پیشتر رفتم و گفتم باشارت حرفی

لوح مشگین را سودم ز لبان شنگرفی

پیشکش کردمش از مهر و محبت طرفی

جگر سوخته نوشید ز رحمت برفی