چند گرد دروغ گردی تو

آبرویم بری چه مردی تو؟‌!

مردگان را به گِل سپردی تو

تو نمیری نه مرد خردی تو

هیچ باشی چو جفت و فردی تو

همه باشی چو هیچ گردی تو

با زنان نیک هم نبردی تو

با چنین زور مردِ مردی تو

زان خط که به گردِ شکر آوردی تو

خوندلم و قفای خود خوردی تو

گفتم که مکن به دلبری زلفت کژ

دیدی که بتافتی و کژ کردی تو

سخت بیرحمتی چه مردی تو

بی گنه خون من بخوردی تو

ور در این قطره غرق گردی تو

در حقیقت زنی نه مردی تو

گفت: «شوخی و حد ببردی تو

خوش خوشم نیک برشمردی تو

چون در آن قرب محو گردی تو

صورت خویش در نوردی تو

هیچ باشی چو جفت فردی تو

همه باشی چو هیچ گردی تو