به رادی کشد زفت و بد مرد را

کند سرخ لاله رخ زرد را

به دل گفت بانو هم آورد را

برآورده ام از تنش گرد را

بر آن دارد او سال و مه مرد را

که در دل کند با غم و درد را

خرد جوشن آمد تن مرد را

خرد داروی آمد همه درد را

برآراست بازار ناورد را

برانگیخت ز آب روان گرد را

بود خوب فرزندی آن مرد را

کزو دور دارد غم و درد را

تا دوا ناید پدید این درد را

خوش دلی کی روی باشد مرد را

بعد از آن کم گشت عشق آن مرد را

دارویی آمد پدید آن درد را

در طلب صبری بباید مرد را

صبر خود کی باشد اهل درد را

تا چنین کاری نیفتد مرد را

او چه داند عشق را و درد را

تو چه دانی حال اهل درد را

زانکه بی دردی ندیدی مرد را

گفت بنشانید از ره گرد را

زانکه گر گردی رسد این مرد را

چون قضای حق درآید مرد را

چون نداند چاره آنکس کرد را

گفت تدبیر آن بوَد کان مرد را

حاضر آریم از پی این درد را

گاو را رنگ از برون و مرد را

از درون جو رنگ سرخ و زرد را

بشکن آن شیشهٔ کبود و زرد را

تا شناسی گرد را و مرد را

گرم گوید وعده‌های سرد را

جادوی مردی ببندد مرد را

سوخت هندو آینه از درد را

کین سیه‌رو می‌نماید مرد را

کرده‌ای روپوش مشک خرد را

غرقه کردی هم عرب هم کرد را

قناعت توانگر کند مرد را

خبر کن حریص جهانگرد را