غربتی فیک غربة الغربة

لافرح دونکم و لا کربه

انت مقامی، و انت مغتر بی

قد طاب فیک المقام والغربه

ای طره تو ز مشگ و از عنبر به

روی تو ز ماه و قدت از عرعر به

گر قامت من چو زلف تو چنبریست

چون دور ز زلف تست آن چنبر به

دون رعنا همیشه مضطر به

دست او با دهان برابر به

ز خرواری صدف یک دانه دُر به

زلال اندک از طوفان پر به

چو کردی حرب مژگانش بحربه

فرو دادی دو گیتی را دو ضربه

من سرخوش و تو دلخوش غم بی‌دل و بی‌سر به

دل می‌ده و بر می‌خور از دلبر و دل بر به

عالم همه چون دریا تن چون صدف جویا

جان وصف گهر گویا زین‌ها همه گوهر به

صورت مثل چادر جان رفته به چادر در

[...]

آن شنیدی که لاغری دانا

گفت باری، به ابلهی فربه:

اسبِ تازی و گر ضعیف بود

همچنان از طویله‌ٔ خر به

بز که لاغر بود و سگ فربه

هست ازین فربهت آن لاغر به

همه بسیار خوب و سخت فربه

به خوبی و خوشی از یکدگر به

پوست نرم آید و بدن فربه

کار هر عضو یک ز دیگر به