سمنبری‌ که فسونگر شدست عبهر او

همی خلد دل من عبهر فسونگر او

اگر خلیدن و افسون نباشد از عَبهر

چرا خلنده و افسونگر است عبهر او

زعطر خویش همی بند و جادویی سازد

[...]

سروی‌که بنفشه برگل آمد بر او

اقبال رسانید به گردون سر او

ماییم به مهر و دوستی در خور او

فرماندهٔ عالمیم و فرمانبر او

خصمی‌که بر او فسوس کرد اختر او

او را عملی داد نه اندر خور او

گر عهد تو بشکست دل اندر بر او

سرّ دل او گشت قضای سر او

هرکه خود را فکند بر در او

در دو عالم عزیز شد بر او

عقل کل یک سخن ز دفتر او

نفس کل یک پیاده بر درِ او

عقل رهبر ولیک تا درِ او

فضل او مر ترا برد بر او

چه مسلمان چه گبر بر درِ او

چه کنشت و چه صومعه برِ او

پادشاهان چو خاک بر درِ او

برمیده فراعنه از بر او

سایه‌بانیست عقل بر درِ او

خیلتاشیست جان ز لشکر او

هم عرب هم عجم مسخّر او

لقمه خواهان رحمتِ درِ او

هرکه از در درآمده بر او

تاج زدنی نهاده بر سر او

سفل نیل آب داد تا سرِِ او

از نشان سفال چاکر او

هرکه چون خاک نیست بر درِ او

گر فرشته‌ست خاک بر سر او

سوی میدان سرِ پیمبر او

همه درها ببسته جز درِ او

عرش و شرع محمدی برِ او

هم در آن سینهٔ منوّر او

کد خدای زمانه چاکر او

خواجهٔ روزگار قنبر او

عایشه به بود ز خواهر او

خال ما به بُوَد برادر او

فخ شده شهوت و دل تو بر او

خانه پر دزد و کور مانده در او

صحبتش را مجو مرو بَرِ او

رَو ز روزن بجه نه از درِ او

گرچه بودند شاه و مهتر او

نه گدایان شدند بر درِ او