بطاعت بنه چهره بر آستان

که این است سر جاده راستان

وز آن سو پدر روی در آستان

که یارب به سجادهٔ راستان

سر خود بمالید بر آستان

مدد خواست از همت راستان

آن ابرو و رخ نیست هلال و قمر است آن

وان عارض ولب نیست که شمع و شکر است آن

گر دردسری هست ترا راحت جان است

ور راحت دل می‌طلبی دردسر است آن

سیلاب که بر چهره‌ام از دیده روان است

[...]

سخن کز دوست آری شکر است آن

ولی گر خود بگوید خوشتر است آن

از او جسته امید دل راستان

سعادت، غلامیش بر آستان

جهان دیده دانایی از راستان

زد آن شاه را بوسه بر آستان

نهادند هر یک از آن راستان

یکی سیمگون بیضه در آستان

ای خدا آمد به ما از راستان

این حدیث و نیست الا راست آن

به طاعت بنه چهره بر آستان

که این است سجّادهٔ راستان

چنین گفته آن بانوی راستان

که بودم من استاده بر آستان