بدین نامه چون دست کردم دراز

یکی مهتری بود گردن‌فراز

نشد مار کشته ولیکن ز راز

از این طبع سنگ آتش آمد فراز

چه باید همه زندگانی دراز

چو گیتی نخواهد گشادنت راز

شده بر بدی دست دیوان دراز

به نیکی نرفتی سخن جز به راز

برآمد برین روزگار دراز

کشید اژدهافش به تنگی فراز

گشاد آن نگار جگر خسته راز

نهاده بدو گوش گردن‌فراز

برآمد برین روزگار دراز

زمانه به دل در همی داشت راز

رسیدند پس یک به دیگر فراز

سخن راندند آشکارا و راز

دگر گفت کز راه دور و دراز

شدی رنجه اندر نشیب و فراز

چو رفتم به نزدیک ایوان فراز

سرش با ستاره همی گفت راز

ولیکن گر اندیشه گردد دراز

خرد با دل تو نشیند براز

و ز افگندن زال بگشاد راز

که چون گشت با او سپهر از فراز

شدند اندر ایوان بتان طراز

نشستند و با ماه گفتند راز

چو آمد به نزدیک من سرفراز

من از چرمه چنگال کردم دراز

چنین گفت پس شاه گردن فراز

کزین هر چه گفتید دارید راز

به گرز و به تیغ و سنان دراز

همی کُشت از ایشان گو سرفراز

بدو گفت طوس ای گو سرفراز

کشیدی چنین رنج راه دراز

بپرسیدش از رنج راه دراز

ز گردان و از رستم سرفراز

همی رفت پویان به راه دراز

چو خورشید تابان بگشت از فراز

بیفگند رستم کمند دراز

به خم اندر آمد سر سرفراز