گفت چندانک عمر ماندستم

رزق من کرد جمله در دستم

که من این نوع تا که بودستم

نه تو دیده نه من شنیدستم

اناالحق من ز قول او ز دستم

یقین در قول وفعل او بدستم

سپردم راه حق تا حق شدستم

چو دیدم درحقیقت حق بدستم

از او میگویم و من او شدستم

عیان تحقیق ذات او بدستم

چو تسلیم قضای تو شدستم

در آخر هم تو گیر ای دوست دستم

جدائی نیست من یوسف شدستم

که اندر اصل من یوسف بدستم

ز دانائیّ تو لافی ز دستم

که از دیدار تو واله شدستم

نمی شود به حیل با تو در کمر دستم

مگر که چون کمرت پر شود به زر دستم

نه زر که در قدمت ریزم و نه بازویِ آن

که زور پنجه بود بر تو از زبر دستم

به فقرِ من منگر یک نظر به حالم کن

[...]

گر من گنهٔ همه جهان کردستم

عفو تو امید است که گیرد دستم