ازو من نهانت همی داشتم

چه مایه به بد روز بگذاشتم

که من چشم از ایشان چنین داشتم

همی بر دل خویش بگذاشتم

من این گرز یک زخم برداشتم

سپه را هم آنجای بگذاشتم

بدان را به زندان همی‌داشتم

گزند کسان خوار نگذاشتم

بهای جوالی همی‌داشتم

به پیش سپاه تو بگذاشتم

من آن درع و تازانه برداشتم

به توران دگر خوار بگذاشتم

که چندین نبیره پسر داشتم

همی سر ز خورشید بگذاشتم

به یزدان یکی آرزو داشتم

جهان را همه خوار بگذاشتم

ز شرم بزرگانت برداشتم

فگندمت بردشت و بگذاشتم

چو من با رکابی که برداشتم

عنان جهان بر تو بگذاشتم

بسی نیز تاریخها داشتم

یکی حرف ناخوانده نگذاشتم

ز گنج سخن مهر برداشتم

درو در ناسفته نگذاشتم

آن غبار از راه او برداشتم

در میان ظلمتش نگذاشتم

من نشان بی نشانی داشتم

پس بامر اوعلم برداشتم

من بعصرش گوشه‌ای خوش داشتم

غیر حق را پیش خود نگذاشتم

یک زمان چون با تو صحبت داشتم

آن همه سلطان سری بگذاشتم

اربعین و خلوت پُر‌ داشتم

عمر در خون جگر بگذاشتم

هر زمانی من مکانی داشتم

عیش دنیا را خوشی بگذاشتم

گفت از تو کی چنین پنداشتم

از تو من اومید دیگر داشتم

گفت آن حجره که شب جا داشتم

هیکل آنجا بی‌خبر بگذاشتم