به نزد دز چنان آمد که شب بود

شبش دیدار دلبر را سبب بود

چورفت آفتاب از جهان،شب بود

که هم مرگ را پیش او تب بود

احمد که سرآمد عرب بود

هم خستهٔ خار بولهب بود

شبی کز زلف تو عالم چو شب بود

سر مویی نه طالب نه طلب بود

جهانی بود در عین عدم غرق

نه اسم حزن و نه اسم طرب بود

چنان در هیچ پنهان بود عالم

[...]

محمد کو سرافراز عرب بود

وجودش درِّ دریای طلب بود

ازو این که ترک ادب بود

ولی از احتیاجش این طلب بود

بنام آن سیم بر زَین العرب بود

دل آشوبی و دلبندی عجب بود

در آن دم هر که آنجا از عرب بود

ز بهر آن کبوتر در عجب بود

ولی پیوسته خسرو در تعب بود

که از هر گلشن آنجا گل طلب بود

شهنشاه و شراب و شمع و شب بود

گل شاهد شکر نی، شهد لب بود

شبی کز زلف توعالم چو شب بود

سر موئی نه طالب نی طلب بود

یکی پیری بزرگی با ادب بود

ز شوق دوست دائم در طلب بود

شبی کز لطف او عالم چو شب بود

سر موئی نه طالب نی طلب بود

حاصل آنک هر که او طالب بود

جان مطلوبش درو راغب بود

که چون آدمی را مرتب بود

کنیزی که همخوابه شب بود

سخن بود آنکه با موسی به شب بود

سخن بود آنکه عیسی را به لب بود

بدان خوبی شبی‌، آیا چه شب بود‌؟

که چون معشوق‌ِ نو عاشق‌طلب بود‌؟

بدبخت هر که بی هنر وبی ادب بود

گر برگ و بر درخت نیارد حطب بود

روز است وآفتاب بلند است وهر کسی

روشن چراغ کرده که تاریک شب بود

ما رسته از جهان وبه دلدار بسته دل

[...]

اگر چه زویلان را تاب و تب بود

ولی افسوس کافزون تشنه لب بود

همان معنی که عقل منتخب بود

در اینجا نفس گشت و این عجب بود