چنان زیبایی و خوبی چه باید

که مهرش بر کسی ماهی نپاید

چون زلف یار گیرم دستم به یارب آید

چون پای دوست بوسم جانم بر لب آید

هر شب ز دست هجرش چندان به یارب آیم

کز دست یارب من یارب به یارب آید

تا خط نو دمیدش بگریزم از غم او

[...]

بره در شیرمستی خورد باید

که چون پخته شود گرگش رباید

کشش‌هایی بدان رغبت که باید

چو مغناطیس که‌آهن را رباید

چنین گفت او که طوفانیم باید

که خلق این جهان را در رباید

همه روزم بغم در تا شب آید

چو شمعم خود بشب جان بر لب آید

چه و چون اندر این معنی نباید

حقیقت واصل پاکیزه باید

چو زین سر هست، زان سر نیز باید

که مهر از یکطرف دیری نپاید

که روز طاقتم را گر شب آید

ز درد بی کسی جان بر لب آید

سختی به ضعیفان جهان بی سبب آید

من بد کنم و زخم ندامت به لب آید

زاهد دمش افسرده چو صبح است، مبادا

خورشید تو را از نفس سرد تب آید

خوش آن ساعت که روزم را شب آید

شبم را وقت یارب یارب آید