عقل شاهست و نفس حاجب او

در ممالک دبیر و نایب او

از پی زقّه دادن از لب او

وز پی زادگان مَرکب او

تف آن دم نرفته تا لب او

مرگ در جل کشیده مرکب او

آفتابی هلالْ غبغبِ او

رطبی‌، ناگزیده کس لب او

جهان زیر نگین دارد لب او

فلک در زیر زین سی کوکب او

بحکم شرع آمد بی ادب او

بدارش کردم از بهر سبب او

دایم از دل بود مراقب او

تا برد هر دم از مواهب او

بر قد هر کسی مناسب او

که بود لایق مناصب او

چو بود از تاب دل سوزان تب او

مژه می ریخت آبی بر لب او

چشمهٔ آب زندگی لب او

موج آن سیم غبغب او

چراغان گشت شهر از کوکب او

عدالت مشعل میر شب او

دگر تا چیست مشی‌ و مشرب او

مراد و عقل و قدر و مطلب او

نصیبی بردم از تاب و تب او

شبم مانند روز از کوکب او

غزالی در بیابان حرم بین

که ریزد خنده شیر از لب او

به یکی دم دمیدن لب او

گشت ویران بنای مذهب او