عشق را گفت پادشایی کن

طبع را گفت کدخدایی کن

گفت بر شو دوال سایی کن

یکی امشب دوال‌پایی کن

خلاف عادت معهود را وفایی کن

بیا و درد من از وصل خود دوایی کن

تو پادشاهی و من بنده ای ضعیف نحیف

نظر ز روی عنایت سوی گدایی کن

چرا شدی تو ز ما ای نگار بیگانه

[...]

این شهادتگه عشق‌ست تقاضایی کن

تیغ بیکار نشسته‌ست تمنایی کن

چون درین باغ بجز نام تجلی نشکفت

پنبه از گوش برون آر و تماشایی کن

نام معشوق به یک جمله نگنجد با غیر

[...]

خدایا آن صنم را مایل حسن آزمایی کن

چراغم را زرویش دودمان روشنایی کن

ز خاک قتلگاه عافیت بر من فشان گردی

لباس عیدی ام را سرخ چون دست حنایی کن

نگشتم از ازل در هیچ کاری قابل تحسین

[...]

رهت سنگی ندارد ای شرر وجد رهایی‌ کن

پر افشانده را بسم الله بخت آزمایی‌کن

ز غفلت چند ساز نغمه‌های بی‌اثر بردن

به قدر اضطراب یک سپند آتش نوایی کن

ندامت رهبر است آنجا که طاقتها ضعیف افتد

[...]

به خودآ و ز خودی جدایی کن

با خدا آنگه آشنایی کن

پرده بردار و خودنمایی کن

فاش‌تر دعوی خدایی کن

ای ولی خدا خدایی کن

یعنی از غیب خود نمایی کن

در جهان کار کبریایی کن

از محبان گره‌گشایی کن