در این بیخویشی و تنهائی من

ذلیلی و غم و رسوائی من

ای وصف تو سرمایۀ گویایی من

مشغولی تو لگام خود رایی من

تا خاک سر کوی تو شد قبلۀ دل

یک خانه شد اندیشۀ هر جایی من

ای یاد غمت مونس تنهایی من

وی خاک درت سرمۀ بینائی من

مگذار که فاش گردد اندر عالم

چون حسن تو حال دل سودایی من

مردمان گوش کنید انده تنهائی من

رحمت آرید دمی بر دل شیدائی من

پیش ازین داشتم آسوده دلی گوشه نشین

که شب و روز بدی مونس تنهائی من

چه دلی خرم و آراسته کاندر همه عمر

[...]

مونس ایام تنهایی من

راست گویم کُحل بینایی من

شد شهره شهر باده‌پیمایی من

مستم من و عالمی تماشایی من

با هم ز ملامتم نمی‌پردازند

شد پرده عیب خلق، رسوایی من

آن راحت جان و دل شیدایی من

گویا ز خدا خواست جگر خایی من

شب های غمت نگفت چون می گذرد

یک روز نکرد یاد تنهایی من

یاران عزیز و نور بینایی من

رفتند چو هوش از سر سودایی من

رفتند و گذاشتند با بی کسیم

اندیشه نکردند ز تنهایی من

باقرای خاک درت سرمه بینائی من

کوته از پایه تو دست شناسائی من

رحمی ای عشق بیا بر سر سودائی من

که هوسناک شده این دل شیدائی من

من همه عمر بسودای تو سر دادم و جان

تو نپرسی که چه شد عاشق سودائی من

مردم از مردمک و من زتو بینا و بصیر

[...]