یاد او مغز همه سرمایهاست

ذکر او ارواح را پیرایهاست

مینال که آن ناله شنو همسایه است

مینال که بانک طفل مهر دایه است

هرچند که آن دایهٔ جان خودرایه است

مینال که ناله عشق را سرمایه است

میل خشکی مر تو را زین دایه است

دایه را بگذار کو بَدرایه است

هر مزاجی را عناصر مایه‌است

وین مزاجت برتر از هر پایه است

که محسوسات از آن عالم چو سایه است

که این چون طفل و آن مانند دایه است

ممکن الذات در مثل سایه است

هستی و نیستی در او مایه است

سایه عکس ذات صاحب سایه است

وز صفات ذات او پر مایه است

افسر شاهی چه خوش سرمایه است

تخت سلطانی چه عالی پایه است

سایه آن نور که بی سایه است

نور در این سایه تهی مایه است

جمله برآنند که بی سایه است

وین سخن از صدق تهی مایه است

بی حیا گر غوطه در گوهر زند بی مایه است

شرم روی نیکوان را بهترین پیرایه است

مرد را گر ز رزم بی مایه است

دامن خیمه بهترین دایه است

سرّ ایجاد این نه بر پیرایه است

هر چه حادث باشد او را سایه است

همه چشمش به مال همسایه است

وای ‌طفلی کش ‌این ‌سَبَع‌ دایه است