خورشید ملاحت است رویش

نورش به جهان شده است سایر

پرگار لطافت است دستش

بی نقطه همی کشد دوایر

که تا آزاد گردد از کبایر

ببخشندت همه سهو و صغایر

ز هر یک نقطه دوُری گشته دایر

هم او مرکز هم او در دوُرِ سایر

همه پیدا شود آنجا ضمایر

فرو خوان آیت «تبلی السرائر»

ز مهر شمع رویش نسر طایر

چو پروانه به گردش گشت دایر

بی نقطه نون نگشته دایر

بر مرکز هستی این دوایر

ندا آمد که یا عبدی جلایر

لکم من عندنا خیرالذخایر

دگر مشرف که باشد بالضمایر

دهد حق اطلاعش بر سرائر

نقیبانند ارباب سرائر

که آگاهند ز اسرار و ضمایر

بود آن دایره دور از مغایر

متضمن بقوس و سه دوایر

سپس از خلق شد در خلق سائر

چو مرکز در مدارست و دوائر