آن کو چو تو دلربای دارد

بر فرق زمانه پای دارد

سخت آباد است خانهٔ حسن

تا روی تو کدخدای دارد

خوش عطاری است باد شب‌گیر

[...]

نه دستِ آنکه غم را پای دارد

نه جای آنکه دل بر جای دارد

رنجیده شدن نه رای دارد

با رنج کشی که پای دارد؟

ببین تا دوستی را جای دارد

لب شیرین جان افزای دارد

تنی گر یک نفس بر پای دارد

بصد مردی دمی بر جای دارد

نه دل بر جا که غم را پای دارد

نه صبران که دل بر جای دارد

چو دیدش کو وفا را پای دارد

قدم در دوستی بر جای دارد

خرد را خواست با خود پای دارد

به مستوری قدم بر جای دارد

مقام خسروان ماوای دارد

همی تخت مداین جای دارد