بدانست او که آن خانه کجای است

وز آتش مهربانش را چه رای است

گلی که‌ش خار زلف مشک‌سای است

عجبتر آنکه مشکش دلربای است

گر بنگرم آن چنان که رای است

این مرگ نه مرگ‌، نَقل جای است

کآن تخت‌نشین که اوج سای است

خرد است ولی بزرگ رای است

گفتند نظارگان «چه رای است؟

کز هر دو رقم یکی بجای است؟»

فریاد ز بی کسی نه رای است

کاخر کس بی‌کسان خدای است

نکو‌بین باش گر عقلت بجای است

که گر بی‌عیب می‌جویی خدای است

گر بنگرم آنچنانکه رای است

آن مرگ نه مرگ، نقل جای است

مرگ را هر که با هش و رای است

داند او نقل کردن از جای است

بزرگ امید گفتش کانچه رای است

منت گویم دگر به دان خدای است

درین بالا که دل زان در بلای است

به دیدارت که چشمم زیر پای است

متاعِ من، دلِ دردآشنای است

نصیبِ من، فغانِ نارسای است

به خاکِ مرقدِ من، لاله خوش‌تر

که هم خاموش و هم خونین‌نوای است