چه بینید گفت ای سران سپاه

که ما را چنین تنگ شد دستگاه

پراندیشه بود آن شب از کرم شاه

چو بنشست خورشید بر جایگاه

پس لشکر او بیامد سپاه

ز هر سو گرفتند بر شاه راه

چو برداشت زانجا جهاندار شاه

جوانان برفتند با او به راه

بیامد سبک پهلوان با سپاه

بیاورد لشکر به نزدیک شاه

شنید آن همه لشکر آواز شاه

به سر بر نهادند ز آهن کلاه

به کرمان فرستاد چندی سپاه

یکی مرد شایستهٔ تاج و گاه

گشادست بر هرکس این بارگاه

ز بدخواه وز مردم نیک‌خواه

سوی دختر اردوان شد ز راه

دوان ماه چهره بشد نزد شاه

ز دستور ایران بپرسید شاه

که بدخواه را برنشانی به گاه

بشد موبد وپیش او دخت شاه

همی رفت لرزان و دل پرگناه

یکی حقه بد نزد گنجور شاه

سزد گر بخواهد کنون پیش گاه

بیامد به شبگیر دستور شاه

همی کرد کودک به میدان سپاه

گران خوار بد نام دستور شاه

جهاندیده مردی نماینده راه

اگر بود خواهد بدین دستگاه

به تدبیر آن زور بنمای راه

نشیند به آرام بر تخت شاه

نباید فرستاد هر سو سپاه

به نخچیر شد شاه روزی پگاه

خردمند شاپور با او به راه

یکی دختری دید بر سان ماه

فروهشته از چرخ دلوی به چاه

پرستنده‌ای را بفرمود شاه

که دلو آور و آب برکش ز چاه

چو دلو گران برنیامد ز چاه

بیامد ژکان زود شاپور شاه