جمله یک دینند پیش شاه خود

چون بدانستند ایشان راه خود

هرکه دارد مظهرم همراه خود

اوشود منعم زجود شاه خود

خاص از بهر زکات جاه خود

گمرهی را تو مران از راه خود

سالها در بند وصل ماه خود

شاهمات و مات شاهنشاه خود

بر هر دلی که بند نهاد از نگاه خود

بردش به بند خانهٔ زلف سیاه خود

از راه نارسیده شهنشاه عشق او

عالم به باد داده ز گرد سپاه خود

گردید عام نشاء عشق آن چنانکه یافت

[...]

سیه چشمی که شادم داشت گاهی از نگاه خود

فغان کز چشم او آخر فتادم از گناه خود

نمی‌دانم چرا برداشت از من سایهٔ رحمت

سهی سروی که دارد عالمی را رد پناه خود

کشد شمشیر و گوید سر مکش از من معاذالله

[...]

یک ره سؤال کن گنه بی‌گناه خود

زین چشم پر تغافل اندک گناه خود

زان نیمه شب بترس که در تازد از جگر

تا کی عنان کشیده توان داشت آه خود

دادیم جان به راه تو ظالم چه می‌کنی

[...]

ندانستی گرم شاد از نگاه گاه گاه خود

چرا یکباره ام محروم کردی از نگاه خود

رقیبم در بهشت وصل و من در دوزخ هجران

نمی دانم ثواب او نمی یابم گناه خود

کشم گر آه گرمی سوزد آهم چرخ را دانم

[...]

مکن ناامیدم ز درگاه خود

که آتش به عالم زنم ز آه خود

که را دانی اندر جهان شاه خود؟

که را دشمن دین و بد خواه خود؟

که خونْمان بریزی به دلخواه خود

نشانی بر ایوان و خرگاه خود