کجا من ببینم سه شاه ترا

فروزندهٔ تاج و گاه ترا

به شاه جهان گفت ماه ترا

نگهدار تاج و سپاه ترا

دهم بی‌نیازی سپاه ترا

به چرخ اندر آرم کلاه ترا

همی برگراید سپاه ترا

همان گنج و تخت و کلاه ترا

سپاهی که بیند سپاه ترا

به جنگ اندر آوردگاه ترا

ز خسرو بخواهم گناه ترا

بیفروزم این تیره ماه ترا

زمین بر نتابد سپاه ترا

نه خورشید تابان کلاه ترا

بسوزم ترا و سپاه ترا

کنم تیره خورشید و ماه ترا

زهی ز روی زمین برگزیده شاه ترا

بر آسمان شرف داده پایگاه ترا

امیر عادل تغری تغان دریا دل

که جان سپارد از دل همه سپاه ترا

خدای داند و بس تا چگونه می زیبد

[...]

ای گزیده سالکان گرم رو راه ترا

سرکشان گردن نهاده ریقه جاه ترا

هر سحرگه گنبد آیینه گون برداشته

صد هزاران صیقل پر نور یک آه ترا

آفتاب از کلک زرین بر رخ سیمین ماه

[...]

آن روز که من بدیدم ای شاه ترا

نه مهر بدیده بود و نه ماه ترا

از غبن و دریغ برکنم دیده خویش

اکنون که بدید دیده بدخواه ترا

بدعا خواستست شاه ترا

زان پرستد همی سپاه ترا

چو آفتاب کند تاب شرم ماه ترا

به موج فتنه درآرد خط سیاه ترا

به چشم زخم بگریند کشتگان که مباد

ز دیده اشک برد لذت نگاه ترا

چه گلشنی تو که مشاطگان کشور حسن

[...]

گر نبینیم به خلوت رخ چون ماه ترا

کسی از ما نگرفته است سر راه ترا

غیر می خوردن پنهان همه شب با اغیار

نیست تعبیر دگر، خواب سحرگاه ترا

گرچه صد شیشه دل پیش تو بر سنگ زدند

[...]