که او شاد خفتست و روشن‌روان

چو سیر آمد از مرز و از مرزبان

ز برگستوان و ز تیر و کمان

ز گوپال و ز خنجر هندوان

که آمد که بر تو سرآید زمان

شوی کشته در دام آهرمنان

کجات آن دل و رای و روشن‌روان

کجات آن بر و برز و یال گران

هم‌انکس که با او بدین کین میان

ببستند و آمد به ما بر زبان

چه آمد بدین نامور دودمان

که آید ز هر سو بمابر زیان

به جامه بپوشید و آمد دمان

پرامید و شادان و روشن‌روان

بدو گفت گازر که این را به جان

خریدار باشیم تا جاودان

درم داد و دینار و برگستوان

همان جوشن و تیغ و گرز گران

هیونی ز کرمان بیامد دوان

به نزدیک اسکندر بدگمان

بشد مادر شاه با ترجمان

ده از فیلسوفان شیرین‌زبان

جهان مرد و آب از پس او دوان

چه گوید بدین خواب نیکی گمان

توانگر ببخشد همی این بران

یکی با دگر چرب و شیرین‌زبان

خریدار گردم ترا من به جان

شوی بی‌گزند از بد بدگمان

بدو گفت کز خفت و خیز زنان

جوان پیر گردد به تن بی‌گمان

به تن کودکان را نماندش روان

نماندند زان تخمه کس در جهان

به رای و به گفتار نیکی گمان

نبینی به مانند او در جهان

مرا چون فرستادگان پیش خوان

سخنهای قیدافه چندی بران

چگونه مر او را ندارم چو جان

کزو یافتم جفت و شیرین‌روان

منم بیطقون کدخدای جهان

چنین تخمهٔ فیلقوسم مخوان