گشاید عقدهای مهربانی

برد پیوند صحبت‌های جانی

خضر را دید کاوردش نهانی

یکی ساغر پر آب زندگانی

به پرهیز جوانان در جوانی

به عیش کودکان در پاک جانی

خبر دادند عاشق را نهانی

که کام دل رسید اکنون تو دانی

به درگاه خضر خان شد نهانی

چو ظلمت پیش آب زندگانی

خلیفه بی توان از ناتوانی

مخالف در خلاف کار دانی

درونش را در آن غمهای جانی

توان رفت و فزون شد ناتوانی

چو با من همسر است این یار جانی،

سر من دور کن، زان پس تو دانی!

کرا در دل نیاید سو ز جانی

ز افسوس چنان عمر و جوانی؟!

وگر در عشق‌بازی ره ندانی

در آموزی گر این افسانه خوانی

چو جان خواهی همیشه زندگانی

به جان دوز این هم پیوند جانی

حریف آن گیر، کز وی در نمانی

سلاح آن جوی، کز وی کار رانی

و گر زین روشنی، بی نور مانی

من آن خویشتن کردم، تو دانی!

درین میمون سواد خضر خانی

ز کلک افشاندم آب زندگانی

به سر شد نوبت حسن و جوانی

نماند آبی به جوی زندگانی

نه با هر مشتری کردم قرانی

نه ره مریخ را دادم عنانی

خدایم داد خود چندان معانی

که بگرفتم بساط این جهانی

چو نیت چنان داشت در دل نهانی

که رایت برآرد به کشور ستانی

ز پیل آویخته هر پیلبانی

تن آویزان و بیرون رفته جانی

چنین باشد فتوح آسمانی

کت از جائی رسید کان را ندانی