عَصیب و گُرده برون کن، وزو زَوَنج نورد

جگر بیاژن و آگنج ازو بسامان کن

بجوش گردن و بالان و زیره باکن از وی

نمک بسای و گذر بر تَبَنْگوی نان کن

به گربه ده و به عَکّه سُپُرز و خیم همه

[...]

یا رب تو به فضل مشکلم آسان کن

از فضل و کرم درد مرا درمان کن

بر من منگر که بی کس و بی هنرم

هر چیز که لایق تو باشد آن کن

یا رب نظری بر من سرگردان کن

لطفی به من دلشدهٔ حیران کن

با من مکن آنچه من سزای آنم

آنچ از کرم و لطف تو زیبد آن کن

دلرا تو بنار عاشقی بریان کن

وانگاه نظر زدل بسوی جان کن

گرزانک براه پیشت آید معشوق

این جمله به پیش پای او قربان کن

نه ما گفتیم ما را میهمان کن

پس آنگه دل چنان بر ما گران کن

دوشم جمازه به کف آمد کش

با بور خویش گفتم جولان کن

الحق معید بچه دیدم

گفتمش گفتگوی به پایان کن

ما را فروش جامه ها کنند

[...]

گوهر عشق زبور جان کن

قصد آب حیات ایمان کن

هدف تیر حکم او جان کن

صدف درّ عشقش ایمان کن

گر همی لعل بایدت کان کن

ور همی عشق بایدت جان کن

دل را تو بنار عاشقی بریان کن

وانگاه نظر ز دل بسوی جان کن

گر زانک براه پیشت آید معشوق

این جمله بپیش پای او قربان کن

جهان را خاص این صاحب‌قَران کن

فلک را یار این گیتی‌ستان کن

به یاد لعل او فرهادِ جان‌کن

کننده کوه را چون مردِ کان‌کن

ای صبا طوف در گلستان کن

همدمی با هزاردستان کن

راز با برگهای سوسن گوی

ناز با شاخهای ریحان کن

گر ته تنگ یاسمن بگشای

[...]

ای بلبل خوشنوا فغان کن

عید است نوای عاشقان کن

چون سبزه ز خاک سر برآورد

ترک دل و برگ بوستان کن

بالشت ز سنبل و سمن ساز

[...]

بهر کو مصلحت دانی عیان کن

وگرنه در درون خود نهان کن

اگر کاری کنی همرنگِ جان کن

مکن آن بر سر چوبی، نهان کن

بیا و چشم و دل را میهمان کن

وگرنه تیغ گیر وقصد جان کن

مرادر حمدِ خود صاحب قران کن

زبان من چو شعر من روان کن

قلم برگیر و راز دل عیان کن

سرآغازش به نام غیب‌دان کن

برو جان گیر و ترک این جهان کن

که او گیر و داوش در میان کن