به جایی که سیمرغ را خانه بود

بدان خانه این خرد بیگانه بود

به کاخ بلندش یکی خانه بود

فرنگیس زان خانه بیگانه بود

مر آن شاه را دشمن از خانه بود

یکی بنده بودش نه بیگانه بود

همه کاخ او پر ز بیگانه بود

نشستن بلورین یکی خانه بود

بدان تا کسی را که بی‌خانه بود

نبودش نوا بخت بیگانه بود

بدو گفت هر کس که فرزانه بود

گر از خویش بود ار ز بیگانه بود

نخستین چنان دان که اشیا نه بود

شب و روز و این شیب و بالا نه بود

کمترین بنده‌شان زمانه بُوَد

ز آرزو دل چو گورخانه بُوَد

مرد کو عاشق دوگانه بُوَد

مرگ با وی درون خانه بُوَد

راز دل چو مرغ و دانه بُوَد

راز بر دل چو دود خانه بُوَد

با او دلم به مهر و محبت نشانه بود

سیمرغ وصل را دل و جان آشیانه بود

بودم معلم ملکوت اندر آسمان

از طاعتم هزارهزاران خزانه بود

بر درگهم ز خیل ملایک بسی سپاه

[...]

خانهٔ دیو دیوخانه بود

گر خود ایوانِ خسروانه بود

گفت ازین بگذر این بهانه بوَد

تیر باید که بر نشانه بوَد

گفت شر کاین سخن فسانه بوَد

تشنه را زین بسی بهانه بود

عزم مسیحا نه به این دانه بود

کاو ز درون تهمتیِ خانه بود

در عشق تو هردلی که مردانه بود

در سوختن خویش چو پروانه بود

تا کی ز بهانه همچو پروانه بسوز

در عشق بهانه جستن افسانه بود

گر برون خانه شه بیگانه بود

غم مخور چون در درون همخانه بود

بوالحسینی بود بس فرزانه بود

لیک مردی بی‌دل و دیوانه بود

درون می‌کده ویرانهٔ بود

که رندان را مقامر خانهٔ بود

خواجهٔ نوری بما همخانه بود

وز طریق ناقصان بیگانه بود