زبازوش پیکان چو پران شدی

همه در دل سنگ و سندان شدی

مرا سعد دین داد پیراهنی

که از دیدنش دیده حیران شدی

ز فرسودگی وقت پوشیدنش

تن مرد پوشیده عریان شدی

به هرجا که آسیب سریافتی

[...]

چو سوی کف دست گردان شدی

شبانه ز بیننده پنهان شدی

چونکه در عشق آمدی حیران شدی

غرقهٔ این بحر بی‌پایان شدی

گر شنودی او سخن سلطان شدی

در ممالک صاحب فرمان شدی

روز آن بلبل سوی بستان شدی

بازگشتی شب بر سفیان شدی

از خطاب حق بهشت جان شدی

باغ ابراهیم را ریحان شدی

شرع را از طبع نافرمان شدی

کور بودی در کبودی زان شدی

گفت ای صوفی چرا حیران شدی

این چه افتادت که سرگردان شدی

در غمش از بس که سرگردان شدی

گوئیا یک گوی و صد چوگان شدی

راز صورت را به معنی جان شدی

با رموز کلّ خود شادان شدی

گرد سر در تیغ او گردان شدی

پرده از هیبت برو لرزان شدی

نور هر گوهر کزو تابان شدی

حق و باطل را ازو فرقان شدی

چون ز خود رستی همه برهان شدی

چونک بنده نیست شد سلطان شدی

کی ز سنگی چشمه‌ها جوشان شدی

در بیابان‌مان امان جان شدی

وز آنجا دگر سوی ایوان شدی

چو سرو خرامان به بستان شدی

ز گلنار منقل چو بستان شدی

به بستان بسی مرغ بریان شدی

مشک تر بر برگ گل سودی بلای جان شدی

کار جان چون ساختی غارتگر ایمان شدی

گرد لعل جانفزای خود فزودی خط سبز

خضر را رهبر به سوی چشمه حیوان شدی

می شکافی موی در سر ضمیر دیگران

[...]

بستم چو دل به مهر تو، نامهربان شدی

سرگرم جام لطف شدم، سرگران شدی

گه چو گل در صبحدم خندان شدی

گه چو ابری در چمن گریان شدی