ور تو بی‌صدق صد سلام کنی

نیستی پخته کار خام کنی

گر تو این شغل را تمام کنی

خویشتن را تو نیک‌نام کنی

ای آنکه مرا بستهٔ صد دام کنی

گوئی که برو در شب و پیغام کنی

گر من بروم تو با که آرام کنی

همنام من ای دوست کرا نام کنی

بر وی کار را تمام کنی

باز روئی سوی مقام کنی

این دو را گر تو زیر گام کنی

خویشتن را بلند نام کنی

تا روی پیش او سلام کنی

شعر خوانی، سخن تمام کنی

بقطع راه دراز امل غنی نشوی

بر آستان قناعت مگر مقام کنی

مرو بعجب و تکبر بر آستانه خلق

که زندگانی و عیشت همه حرام کنی

دو تای گاو بدست آوری و مزرعه ئی

[...]

تا چند دلم را به غمی رام کنی

در سلسله زلف تو در دام کنی

در چین سر زلف تو گوش امید

تا چند چو روزه دار بر شام کنی

ای که هرگز نشود مست کسی

اگرش باده تو در جام کنی

تو بخیلی و منت گویم ابر

نه ازان روی که انعام کنی

بلکه زان روی که هرجا گذری

[...]

تا به کی فکرهای خام کنی؟

شرک را، معرفت چه نام کنی؟

اگر دو گاو به دست آوری و مزرعه‌ای

یکی امیر و یکی را وزیر نام کنی

بدان قدر چو کفاف معاش تو نشود

روی و نان جوی از یهود وام کنی

هزار بار از آن بِه که از پی خدمت

[...]