بیا ساقی آن می که کام من است

به من ده که در خورد جام من است

بدو گفت فرهنگ نام من است

به زابلستان در مقام من است

ندانید که این جا کنام من است

سر چرخ گردون به دام من است

چنین گفت خاتوره نام من است

ز نیرنگ کرکس به دام من است

زلال جام خضر، دردی مدام من است

مقیم دیر گوشه مغان، مقام من است

دلم زباده دور الست، رنگی یافت

هنوز بویی از آن باده، در مشام من است

لبم ز شکر شکر لب تو، یابد، کام

[...]

آنکه در آتش غم سوخت دل خام من است

وآنکه او را غم کس نیست دلارام من است

توکه ته جرعه جام تو بود کوثر عشق

چه خبر داری ازین شعله که آشام من است

گرمی آتش دوزخ خوی خجلت ریزد

[...]

تابان قدح از رخ دلارام من است

یا باده آفتاب در جام من است

نیرنگ تو یا منم که از دولت عشق

عنقای وصال دوست در دام من است

آنچه از مکتوب من ظاهر نشد، نام من است؛

و آنچه قاصد را بخاطر نیست، پیغام من است

غیر، بر من میبرد حسرت، که هم بزم توام؛

کاش نوشد قطره یی زین می که در جام من است

میتوانم از تغافل بر سر رحم آرمت

[...]

که ای قوم عباس نام من است

هیون توسن چرخ رام من است

که‌این بخردی بند و دام من است

وز او تلخ چون‌زهر، کام‌ من است