همیشه سرخ روی و خویش کامم

سیه اسپم چنین و زرد نامم

نه دشمن کامم اکنون دوست کامم

نه ننگم من ترا بر سر که نامم

به فرّت من درست و شادکامم

به کامت نیک بخت و نیکنامم

بدادم هر چه گفتی آن پیامم

بجوشید و به زشتی برد نامم

نباشد ساعتی بی کام جامم

نباشد ساعتی آسوده کامم

نه آنم من که پوشیده‌ست نامم

کسی را گفت باید من کدامم

بدین سان زشت گشتی روی نامم

وزین بدتر به زشتی روی کامم

من آن مرغم که زیرک بود نامم

به هر دو پای افتاده به دامم

پر شد ز شراب عشق جانا جامم

چون زلف تو درهم زده شد ایامم

از عشق تو این نه بس مراد و کامم

کز جملهٔ بندگان نویسی نامم

شه سکندر دهد همه کامم

که ورا من گزیده حجّامم

پر شد ز شراب عشق جانا جامم

چون زلف تو برهم زده گشت ایامم

در عشق تو این بود مراد و کامم

کز جملهٔ بندگان نویسی نامم

گفتم که به زیرکی تمامم

شاید که خرد بود غلامم

هر چند که توسن است گردون

از دانش من شدست رامم

از جهد و کفایت من است این

[...]

ندانم تا من مسکین کدامم

ز محرومان و مقبولان چه نامم

که بسم‌الله به صحرا می‌خرامم

مگر بسمل شود مرغی به دامم

که‌را زهره که با این احترامم

نویسد نام خود بالای نامم

یارب تو مرا که‌اویس نامم

در عشق محمدی تمامم

در سحر سخن چنان تمامم

کایینهٔ غیب گشت نامم

بنواز به لطف یک سلامم

جان تازه نما به یک پیامم

بی‌بادهٔ او مباد جامم

بی‌سکهٔ او مباد نامم

گر در کف او نهی زمامم

با ننگ بود همیشه نامم