ندانی کاو چگونه خویش کامست

ز خوی خود چگونه دیر رامست

دلت از هر کسی جویای کامست

ترا هر زن که بینی ویس نامست

پناهت کیست یا پشتت کدامست

که رایت بس بلند و خویش کامست

مرا پیوند تو خوشتر ز کامست

دگر پیوندها بر من حرامست

یکی گفتی که ره‌ْمان ناتمامست

کنون این ره تمامی راه رامست

سپیده‌دم که وقت کار عامست

نبیذ غارجی رسم کرامست

مرا ده ساقیا جام نخستین

که من مخمورم و میلم به جامست

ولیکن لختکی باریکتر ده

[...]

عرش مقاما زر کن کعبهٔ جاهت

دست وزارت در آن بلند مقامست

کز شرف او به روز بار نداند

شاه فلک اوج خویش را که کدامست

فلک خامس آنِ بهرامست

آنکه در فعل و رای خودکامست

هست ابوبکر پخته در دانش

لیک در عهد و در وفا خامست

با هر آن کس که دوستی دارد

غایت آن ز صبح تا شامست

نام تو که‌ابتدای هر نام‌ست

اول آغاز و آخر انجام‌ست

چو حق را وفق نام او کلامست

ز فرقانست فاروق این تمامست

ترا گر تیر باران بر دوامست

علیُّ جُنّةُ جُنّة تمامست

مرا جاوید آن حاجت تمامست

شهش گفتا بگو آخر کدامست

چو سگ را در ره او این مقامست

فزونی جُستنت بر سگ حرامست

کسی را در ضرورة گر مقامست

شود حالی مُباحش گر حرامست

نه اینی و نه آن اینت حرامست

که در دین ناتمامی ناتمامست

شهش گفتا شکار تو کدامست

جوابش داد کو محمود نامست

شهش گفت ای ایاز اینم تمامست

شکاری در کمند از ما کدامست

کنون تا زنده‌ام اینم تمامست

که بی این زندگی بر من حرامست

مرا چون عالمی پُر احترامست

نشانه تیر شه بودن تمامست