چو ازو در گذری نوبت بهزاد آمد

آنکه با سیرت الفیه ناکار آمد

سربت او چو از آن کار بفریاد آمد

بخر انبار کنی دعوت چون باد آمد

ایر بهزاد صد و سی من آزاد آمد

[...]

زلف تو به فتنه باز بیرون آمد

آن کار که داند که کجا انجامد

آرام دهش دو روز در زیر کلاه

باشد که از این فتنه فرو آرامد

غرفه دیرینه بُد‌‌، فرود آمد

کار نیکان به بد نینجامد

چو نیکی همچوروز و شب بدآمد

مثل گوئی از این معنی تب آمد

چو جان شد جسم دم دم باز آمد

دگر در کبر و نقش کار آمد

فنا در شرع عین مرگ آمد

که آن در عاقبت کل ترک آمد

چو احمد شاهباز عالم آمد

حقیقت تاج فرق احمد آمد

دوی درد عالم احمد(ص) آمد

که حلّ مشکل نیک و بد آمد

همی فرمان از آن حضرت درآمد

مرا از لامکان این مژده آمد

درون دیده او دردید آمد

از آن در جمله نوردیده آمد

آخر نه به عالم آدمی زآن آمد

کاو همچو بهایم خورد و آشامد

نه کار تو آنگهی به خیر انجامد

کز لطف تو دل شکسته ای آرامد؟

خویشتن را مبین، چو عشق آمد

شربت عشق بی‌خود آشامد

صد بار ز سر برفت عقلم و آمد

تا کی ز می شیفتگان آشامد

از کار بماندم وز بیکاری نیز

تا عاقبت کار کجا انجامد

آن جهان چون حیات محض آمد

خاک مرده از او می ‌آشامد

نیست آنست کاین طرف آمد

عاقل اینجا چگونه آرامد

او بدَل کرد جامه را و آمد

تا نماید جمال و بخرامد

صورت از بهر ماندن نامد

دل به صورت چگونه آرامد ؟

هر میسر لما خلق آمد

جز بمیسور خود نیارامد

در جوانی ببلخ چون آمد

خواست کان جایگاه آرامد

حالشان چون به گفت در نامد

می‌شان را بگو کی آشامد