غصهٔ دل گفت خاقانی که از ابناء جنس

کس نماند و من به ناجنسان چنین وامانده‌ام

رهروان چون آفتاب آزاد و خندان رفته‌اند

من چرا چون ذره سرگردان و دروا مانده‌ام

همرهان بر جدول دجله چو مسطر رانده‌اند

[...]

در میان راه تنها مانده ام

کس ندارم بی سر وپا مانده ام

در میان دین و دنیا مانده ام

گه بمعنی گه به دعوا مانده ام

تا جدا از بزم آن آرام دل‌ها مانده‌ام

همچو مینای تهی از گفتگو وامانده‌ام

غیرتم بر صبر می‌دارد، محبّت بر جنون

در غم تن به ساحل، دل به دریا مانده‌ام

صحبت احبابم از دل کی کند رفع ملال

[...]

من از دوستان گر جدا مانده‌ام

به یک رنگ ثابت به جا مانده‌ام

من دمی چند است کاینجا مانده‌ام

دیگران رفتند و تنها مانده‌ام