جفا کردن نه بس فرخنده فالی است

مکن کاِمشب شبی، آخر نه سالی است

دَرهای همه ز عهد خالی است

اِلا دَرِ تو که لایزالی است

نام و نسبت به خردسالی‌ست

نسل از شجر بزرگ خالی‌ست

ز ابروی تو هر خَمی خیالی است

هر یک شب عید را هلالی است

هر خوشدلی‌ای که آن نه حالی است

از تکیهٔ اعتماد خالی است

بدانستند آخر مر زوالی است

در این منزل مقام قیل و قالی است

نور بی‌سایه لطیف و عالی است

آن مشبک سایهٔ غربالی است

جِدّ و هَزلش ز فایده خالی است

همچو ماضیَش دان گرچه حالی است

جناب کبریایی لاابالی است

منزه از قیاسات خیالی است

خرابات از جهان بی‌مثالی است

مقام عاشقان لاابالی است

دل غرقه انوار جمالی و جلالی است

بر وی نظر از جانب دلبر متوالی است

دل منظر عالی و نظرگاه رفیع است

یار است که او ناظر این منظر عالی است

خالی است حوالی حریم دل از اغیار

[...]

شوخی که خطش آیهٔ فرخ فالی است

نادیدن آن موجب صد بد حالی است

تا شمع رخش نهان شد از پیش نظر

شد دیده تهی ز نور و جایش خالی است

آن علم زچون و چرا خالی است

سرچشمه ی آن علی عالی است

ارباب همم را چه غم از بی پر و بالی است؟

بال و پر این طایفه از همت عالی است

نفرین بود از دست دعا رزق بخیلان

تکبیر فنا فاتحه سفره خالی است

عالم از او هم پر و هم خالی است

جان از او پرگوهر و اجلالی است

نی ز تو جایی پر و نی خالی است

وصف تو از این و از آن قالی است

سینه ای کز یاد آن شه خالی است

مرده باشد مرده را گودالی است

این علم ز چون و چرا خالی است

سرچشمهٔ آن علی عالی است

میان خواب و بیداریم حالی است

که جانم را درو وجد وکمالی است

جناب کبریایی لاابالی است

منزه از قیاسات خیالی است