نیاسود هرکس کزو باز ماند

وزو در زمانه بد آواز ماند

پی اسپ عمرم ز تک باز ماند

همه کار شاهیم ناساز ماند

فرامرز درهندوان بازماند

همه روز با رامش وناز ماند

هر که جز او بر در آن راز ماند

او هم از آمیزش خود باز ماند

نمودعقل تا کی بازماند

که هم روزی نهان بی ساز ماند

عقل اندر قل تعالوا باز ماند

عشق سوی سرّ صاحب راز ماند

آنکه در تحصیل دنیا باز ماند

در میان چار طبع آز ماند

هرکه او اینجا بچیزی باز ماند

تو یقین میدان که بی اعزاز ماند

ای بسا کس کاندرین ره باز ماند

دایماً سرگشتهٔ این راز ماند

هرکه اندر پرده ره باز ماند

تاابد او بی دل و بی ساز ماند

ای بسا ره رو که اینجا باز ماند

در مقام عزّ هم در راز ماند

چون بدید او را دهانش باز ماند

عقل رفت و تن ستم‌پرداز ماند

عاقبت در سینه‌ام دل از تپیدن باز ماند

بس که پر زد در قفس این مرغ از پرواز ماند

عاقبت در سینه ام دل از تپیدن بازماند

بس که پر زد درقفس این مرغ از پرواز ماند

سوختم و زخاطرم زنگ کدورت برنخاست

رفت خاکستر به باد، آیینه بی پرداز ماند

خامشی بند زبان حرف سازان می شود

[...]

از نظر رفتی به راهت چشم حیران باز ماند

آنقدر مرغ نگه پر زد که از پرواز ماند

چو ز انجمن برآیی، عوض تو ناز ماند

من اگر ز غم بمیرم، به دلم نیاز ماند

به امید آنکه آیی، شب بزم تا سحرگه

چو دهان شیشه می، در خانه باز ماند

بیدلی کو واله دیدار آن طناز ماند

دیدهٔ حیران در فیضی به رویش باز ماند

بسکه وحشت کرده از طبل تپیدنهای دل

رنگ ما چون طایر تصویر در پرواز ماند

آه عالم سوز باشد در غبار خود نهان

[...]

از دلم‌بگذشت و خون‌در چشم حیرت‌ساز ماند

گرد رنگی یادگارم زان بهار ناز ماند

پیش از ایجاد توهم جوهر جان داشت جسم

تا پری در شوخی آمد شیشه از پرواز ماند

کاروان ما و من یکسر شرر دنباله است

[...]

در گلستانی‌ که چشمم محو آن طناز ماند

نکهت‌گل نیز چون برگ گل از پرواز ماند

بسکه فطرتها به‌گرد نارسایی بازماند

یک جهان انجام‌، خجلت‌پرور آغاز ماند

نغمه‌ها بسیار بود اما ز جهل مستمع

[...]

شوق تا محمل به دوش طبع وحشت‌ساز ماند

بال عنقا موج زدگردی که از ما باز ماند

نیست جز مهر زبان موج تمکین‌ گهر

دل چو ساکن شد نفس از شوخی پرواز ماند

چشم واکردیم دیگر یاد پیش‌ و پس‌ کراست

[...]