دگر ره باز با هر کوهساری

بخار آورد پیدا خارخاری

همان شخ که‌ش حریرین بود قرطه

همی از خزّ بربندد اِزاری

به ابر اندر حصاری گشت کهسار

[...]

دیوی است جهان پیر و غداری

که‌ش نیست به مکر و جادوی یاری

باغی است پر از گل طری لیکن

بنهفته به زیر هر گلی خاری

گر نیست مراد خستن دستت

[...]

من پندارم که هستم اندر کاریی

ای بر سر پنداشت چو من بسیاری

اکنون که نماند با توام بازاریی

در دیده پنداشت زدم مسماری

مرا بخانه خمار بر ده بسپاری

دگر مرا به غم روزگار مسپاری

نبیند چند مراده برای مستی را

که سیر گشتم از این زیرکی و هشیاری

از شست ، شها ، چو ناوکی بگذاری

در تیره شب از دیده سبل برداری

بر کرۀ شبدیز چو ران بفشاری

کیمخت زمین بماه نو بنگاری

ز تو نشگفت فضل و بردباری

چنان کز ما جفا و زشتکاری

روان او بِرَست از شرمساری

که بسیارند همچون او به زاری

سوار ترک بودش صدهزاری

که بس بد با سپاهی زان سواری

هم از سلطان هزیمت شد به خواری

هم اندر راه کشته شد به زاری

به ماهی در نباشد روزگاری

کز اقلیمی نیارندش نثاری

ولیکن هست ازیشان نامداری

دلیری کاردانی هوشیاری

به شادی دید شهری چون بهاری

چو گوهر گرد شهر اندر حصاری

به هر کاری مرو را دیده کاری

وزو دیده وفا و استواری

بدو گفت ارچه تو خود هوشیاری

وفاداری و از دل دوستداری

ازو ترسی بدو امّید داری

و زو خواهی تو در هر کار یاری

سر از فرمان او بیرون نیاری

همه کاری به فرمانش گزاری

چو کار ما به کام ما گزاری

ز ما یابی هر امّیدی که داری

مرا اندر صفاهان بود کاری

در آن کارم همی شد روزگاری

گَهِ بَخشِش چو اَبْرِ نُوبهاری.

گَهِ کوشِش، چُو شیرِ مَرغْزاری.

بزرگان مِثلِ شیرانِ شِکاری.

بُتان چُونْ آهُوانِ مَرغْزاری.