مباش ایمن و گنج را چاره کن

جهان بان شدی کار یکباره کن

پای عدم در عدم آواره کن

دست‌ِ فنا را به فنا پاره کن

یک نظر سوی من غم‌خواره کن

چارهٔ کار من بی‌چاره کن

چون تودریائی نهٔ نظاره کن

گردخشکی گردوکشتی پاره کن

تو طبیبی غمگنان را چاره کن

داروی این عاشق خونخواره کن

بگذر از خود عقل را آواره کن

بعد از آن این راه را یکباره کن

گر نباشد درخور آن را پاره کن

نامهٔ دیگر نویس و چاره کن

ای آشنا، درین چه بی بن نظاره کن

تا اندرو نگون نفتادی کناره کن

تا کی به جهد چاره مال و درم کنی؟

گر ممکنت بود ز پی عمر چاره کن

تاج سر فلک چه نظاره کنی به فرق

[...]

بدو گفت رضوان یکی چاره کن

تن تنیل بدکنش پاره کن

چاره کار من بیچاره کن

دفع دل خسته صد پاره کن

خرقه تزویر به صد پاره کن

جان مزور ز تن آواره کن

دل ناصبور مرا چاره کن

یکی جرعه در کام میخواره کن

کس نگفت ای دل به این لیلی و شان نظاره کن

همچو مجنون خویش را بر کوه و دشت آواره کن

سینه ی او را زچاک پیرهن نظاره کن

همچو جیب جان من ناصح گریبان پاره کن

یا دلم را طاقتی یا رب کز آن بر ناید آه

[...]

پرده ی پندار ما صدپاره کن

وهم را از کوی ما آواره کن

عقل را از ملک دل آواره کن

رشته ی عقل و خرد را پاره کن

پرده ی پندار ما را پاره کن

وهم را از کوی ما آواره کن

نخستین غم دوست را چاره کن

پس آنگه بسوزانش یا پاره کن

گاهی به نوشخند لبت را اشاره کن

ما را به هیچ صاحب عمر دوباره کن

بنمای روی خود ز پس پرده آشکار

یک باره راز هر دو جهان آشکاره کن

وقتی که چارهٔ دل عشاق می‌کنی

[...]

به صلح درکنارم آ، ز دشمنی کناره کن

دلت ره ار نمی‌دهد ز دوست استشاره کن

و یاچو سُبحه رشته‌ای ز زلف خویش‌ پاره کن

بر او ببند صدگره وزان پس استخاره کن

مرا از چمن یارب آواره کن

به درد دل خسته ام چاره کن