ای نوردهِ ستارهٔ من

خوشنودی تست چارهٔ من

گفت چون نشناسمش صد باره من

زانک ازو گشتم چنین آواره من

دور افتادم چنین بیچاره من

زار و محروم وزخان آواره من

ای ز سودای تو در هر گوشه‌ای آواره من

چارهٔ‌کارم نه نیکو می‌کنی، بیچاره من!

روز مرگم بر سر تابوت خواهد شعله زد

آتش عشقت که در دل دارم از گهواره من

ای که گفتی: با جفای یار سیمین بر بساز

[...]

درین محنت که جوید چاره من؟

که گوید قصه آواره من؟

می کند آن که علاج دل بیچاره من

کاش می داشت خبر از دل آواره من

از تماشای دو عالم نشود سیر نگاه

هر که گردید بدآموز به نظاره من

بس که سیراب شد از گریه من، می آید

[...]

اگر به سوخته جانی رسد شراره من

امید هست که روشن شود ستاره من

به گریه ربط من امروز نیست، کز طفلی

ز اشک، تخت روان بود گاهواره من

میا به دیدنم ای سنگدل برای خدا

[...]

چاره‌ها رفت ز دست دل بیچاره من

تو بیا چارهٔ من شو که توئی چاره من

در بیابان طلب بی‌سر و پا می‌گردد

که تو را میطلبد این دل آوارهٔ من

در طلب پا نکشم در رهش ار سر برود

[...]

یا دَرَم گر پرده را یکباره من‌

باید از گیتی‌ شوم آواره من‌