چو بخشنده‌ام بیش بسپارمش

کلاه از بر چرخ بگذارمش

تو گویی که از باره بردارمش

به بر بر سوی خان زال آرمش

سیه گفت کز دست نگذارمش

هم امشب به تو خفته بسپارمش

هر آنجا که فردا به چنگ آرمش

به یک دم زدن زنده نگذارمش

هم اکنون از این خاک بردارمش

به یک هفته نزدیک شاه آرمش

به من بخش تا همچو جان دارمش

یکی دایه ی مهربان آرمش

این بخورد جام دگر آرمش

بارد و هشیار بنگذارمش

از عدمش من بخریدم به زر

بی می و بی‌مایده کی دارمش؟

شیره و شیرین بدهم رایگان

[...]

که من نان و برگ از کجا آرمش؟

مروت نباشد که بگذارمش

آنکه از جان دوست تر می دارمش

گر مرا بگذاشت من نگذارمش

دل بدو دارم ز من رنجید و رفت

می دهم جان تا مگر باز آرمش

آنکه در خون دل من خسته است

[...]

من این رنج را شادی انگارمش

سر دیو در زیر پا آرمش

آنکه از جان دوست‌تر می‌دارمش

او مرا بگذاشت، من نگذارمش

دل بدو دادم ز من رنجید و رفت

می‌دهم جان تا مگر باز آرمش

آنکه در خون دل من میرود

[...]

نی به دل تاب نهفتن دارمش

نی به پیش غیر گفتن یارمش

چشم بر بربستم که با خود دارمش

از مقام دیده در دل آرمش

کنم مهربانی نیازارمش

بهر کار خود محترم دارمش