چو اندر هوا شب علم برگشاد

شد آن روی رومیش زنگی نژاد

بدان آگهی شد منوچهر شاد

بسی از جهان آفرین کرد یاد

منوچهر برگاه بنشست شاد

کلاه بزرگی به سر برنهاد

کسی کو ز مادر گنه کار زاد

من آنم سزد گر بنالم ز داد

کس از مادران پیر هرگز نزاد

نه ز آن کس که زاید بباشد نژاد

پری روی دندان به لب برنهاد

مکن گفت ازین گونه از شاه یاد

که یزدان هر آنچت هوا بود داد

سرانجام این کار فرخنده باد

دو بیجاده بگشاد و آواز داد

که شاد آمدی ای جوانمرد شاد

چنین داد پاسخ که این نیست داد

چنین روز خورشید روشن مباد

فرود آمد و خاک را بوس داد

بسی از جهان آفرین کرد یاد

ازین مرغ پرورده وان دیوزاد

چه گویی چگونه برآید نژاد

گسی کردش و خود به راه ایستاد

سپاه و سپهبد از آن کار شاد

به نزدیک رودابه آمد چو باد

بدین شادمانی ورا مژده داد

چو آمد ز درگاه مهراب شاد

همی کرد از زال بسیار یاد

پیام پدر شاه نوذر بداد

به دیدار او سام یل گشت شاد

نکردم زمانی برو بوم یاد

ترا خواستم راد و پیروز و شاد

چو خورشید سر سوی خاور نهاد

نخفت و نیاسود تا بامداد

یکی ترگ رومی به سر بر نهاد

یکی باره زیراندرش همچو باد

نوندی دلاور به کردار باد

برافگند و مهراب را مژده داد

وزان پس به پاسخ زبان برگشاد

همه پرسش موبدان کرد یاد