به انصاف نه سکهٔ دادها

ستم را بیند از بنیادها

غباریم زحمتکش بادها

به وحشت اسیرند آزادها

املها به دوش نفس بسته‌ایم

سفریک قدم راه و این زادها

جهان ستم چون نیستان پر است

[...]

اندرین صحرا وزیده بادها

کنده از این سروها شمشادها

ره بری بر موجد از ایجادها

هم به جنباننده پی از بادها

کز بهانه جویی و ایرادها

رفته رفته کج شود بنیادها

اوست آن کس که فرستد بادها

مژده بر رحمت دهد ز امدادها